سلام و درود فراوان...

کپی مطالب فقط با ذکر منبع جایز است

امیدوارم اوقاتی را که در این سایت سپری میکنید لذت کافی رو ببرید.

ِیــــــا حــــــــــــق

درود بر اهورامزدا                           کلاس چهارم

به  نام  ایزد  دانا  خردمند                                    زبانم  را  بچرخانم  به  یک  پند

که ای جانان من آگاه باشید                                   چراغ   زندگی   و   ماه   باشید

از اول گفته بودم با خدا باش                                سپس آزاده باش و مرتضی باش

به نامردی نبر نان کسی را                                  نه  هم  آتو  بده خار و خسی  را

همیشه سربلند و با جرس باش                             برای   ناتوان  فریاد رس   باش

همیشه مهربان و باصفا  باش                             اگر  عهدی  ببستی  با وفا  باش

یکی  از  روزهای   آفرینش                               گذارم   اوفتاده   شهر    بینش

عجب حال و هوایی دارد این جا                           چه فرد با صفایی دارد این جا

همه آرام و مردم دوست باشند                            چو ارواحی که در یک پوست باشند

دبیرستان این جا نغمه دارد                               همه آقا پسر یک نجمه دارد

دبیرستان ما دنیای پاک است                             برونش عاری از یک ذره خاک است

دبیرستان ما بلوار دارد                                   نه سایبان نه با کس کار دارد

دبیرستان ما کارش درست است                         درونش هم چنان یک باجه پست است

دبیرستان شاهد توتیا شد                                 بسی حرف و سخن که سوتیا شد

کلاس چارمی پرحرف داشتم                             یکی سرخ و سفید و برف داشتم

یکی سبزه یکی مانند لوله                               یکی بعد از کلاس آمد گلوله

یکی آراسته خود را هم چو پولک                       یکی از بد مرامی مثل لولک

یکی تن پوش مشکی در برش بود                      یکی گویی شپش اندر سرش بود

صفا دارد که شد بر ما ترانه                             چهارم کاشکی باشد شبانه

ریاضی هرگز و هفتم نباشد                              الهی هرچه باشد گم نباشد

بگویم هرچه آید از چهارم؟                             ندیدم مثبتی یک از هزارم

یکی مش صادق شعبان داریم                           چو ماری لاغر و افغان داریم

خود آقا زاده می داند کثافت                             نمی داند که بوده مثل آفت

واما سنجری مردی بلوچ است                         تمام کله اش مانند قوچ است

چهل مردی در این جا هست انگور                    رسول حیدری مانند زنبور

همیشه پول خود بر رخ کشیده است                  در این جا مرد عاشق می شود مست

دماغت مثل یک تصویر شاهی است                   سر و شکلت مثال اره ماهی است

یکی هم نام او دادار باشد                              ردینگ انگلیسی یار باشد

همیشه ساکت و آرام تر بود                           ولی از زیرکی چون پیر خر بود

یکی رامین زکّی پور باشد                             کمی سرخ و کمی هم بور باشد

به کالیبره شدن وسواس دارد                         جلای صورتی چون تاس دارد

رفیق پایۀ مختار حمزه                                 شکوهی نه سری دارد نه غمزه

مشایخ خیک خود پر آب کرده                        عجب عادت بدان واتس آپ کرده

لب بالا کمی ساز خفن بود                             گمانم ذره ناسی در دهن بود

به بازی می دود صالح چو شوباد                    ولی آرد دهل از عنبرآباد

عجب رسوا نمودی شهر ما را                       برو خاکی به سر این ادعا را

جلیل درزده بی جیم لیل است                        سبیل از هر طرف چون دسته بیل است

حواست دسته و دستور باشد                         تمام هوش تو کنکور باشد

سعید عسکری هم تست می زد                       به پیشانی بلندش ژست می زد

امیرک عاشق یک تله موش است                   که فیلم منظر او شاه گوش است

خمار آلوده بوده مهدی تاج                          به افیونی سرش آن سوی امواج

تو ای رقاص مشتی ادعا کن                         تو ای تاجی محمد تیک و تا کن

همیشه دفتری دنبال چیزی                           در این اندیشه ای که پشت میزی

مجید کوچولو هم ناز باشد                           ولکن گردنش چون غاز باشد

تو ای طالب نه سرداری نه سودا                   خیاری در سرت گردیده پیدا

سیّدی مرغکی داریم در این دشت                  برای دختری آزرده می گشت

جلالی محسنی چون نون پیراشک                  بگل مانند و گاهی کرده تیراشک

سری چون آهوی مسروق دارد                     به پشت کله اش یک بوق دارد

امید افضلی خرخون ترین است                     دلش از دست این عالم حزین است

پسر اندیشه ات چند سال پیش است               تمام هیکلت مانند میش است

و اما شهریاری دلاله                                سر وقت آمدن بر او محاله

ولی از لاغری موشک شده او                      گمانم از درون پوشک شده او

کلام من کلامی خنده دار است                      قوطی در زیر ماشین شهریار است

واما تورج لندر چطور است                        شنیدم روزها دنبال ثور است

شنیدم دم به دم در دخترانه                          عدالت می شود بر او ترانه

بگو ای جوجه تیغی بچه چونی؟                    برو دنبال کار و شغل جونی

ببخشید بچه ها شوخی تمام است                    تمام نقش من بی رنگ و فام است

همیشه سربلند و مرد باشید                         الهی شاخص و بی درد باشید

قسم بر جان این افراد دانا                          به ماریکی به محمودی به مولا

به روح ا... تاجیک و گروهی                    به اسماعیل و امّید شکوهی

به مهدی شهسواری احمد آقا                      به اصغر سنجری منصور دانا

به نادر خان و ناصر خان نیکو                  به آن آذر خوش و آن صالحی هو

قسم بر حمزه و آقا بروشان                      حسین زاده به این موج خروشان

فریدون و برار ارجمندش                         قسم بر آن کتاب هوشمندش

براهویی، قلندر، سرور خوب                    قسم بر آن یکی دیوانه محبوب

چنان یادی کنم در روزگارت                     قسم بر این همه آموزگارت

خداحافظ دبیرستان شاهد                         خداحافظ دبیر پاک و زاهد

خداحافظ رفیق و مونس من                     خداحافظ کتاب و پونس من

خداحافظ قلم ای دفتر ناز                        خداحافظ مداد ای یار دمساز

خداحافظ کلاس و تختۀ من                      خداحافظ تو خون و لختۀ من

پس از این من کجا آوار گردم                  چگونه وارد بازار گردم

که داند خدمتم یا ازدواجم                       در این دنیای فانی هاج واجم

مخور غم جان من که پیر گردی               تو هم با هر طریقی سیر گردی

                          به دنیا دل نبند ای یار محبوب

                         اگر دانی جهانت بگذرد خوب

ناصر محبوب پور

اسفند 92

به نام نقش بند صفحۀ خاک

«بشنو این نی چون حکایت می کند            از جدایی ها شکایت می کند»

من دستم لرزان است و دلم نالان و قلمم ناتوان. چگونه می توانم تو را آن گونه که بودی بیان کنم؟ از کدامین صفاتت سخن بگویم  که در وصف نمی گنجی . چگونه بگویم که نجوای «هل من ناصراینصرنی» را شنیدی و فرمان رهبرت را مجری شدی؟ چگونه بگویم از دنیا و فرزندانت گذشتی و با قدرت و بصیرت در دل دشمن تاختی؟ چگونه بگویم که بخارای دلت را رها کردی و سال ها در فراقش رنجور ماندی؟ بنازم مردانگی ات را، بنازم غیرتت را، بنازم تعصّبت را. الحق که نسیم گرم و لوار کهنوج در کنار نخل های مقاوم استوارت کرده بود و هیچ نیرویی یارای مقابله با تو را نداشت.الحق که زمزمۀ عشق، گوش جانت را نوازش داده بود و قدرت معنویت بر روح جانت چیره شده بودو چندان مدهوش درگاه ابدیت بودی که فریاد انا الحق سر دادی. الحق که قدرت عشق به وجدت آورده بود و هیچ تدبیری نمی توانست در مقابل عشق تو ایستادگی کند. الحق که از مردان خدایی. ای سردار بزرگ ایستادگی و مقاومت در راستای عشق و وفاداری ، ای صدر نشین جمله الفاظ در مدرسه ایثار و فداکاری ،ای استوار ترین معنا در اندیشه سادگی وپاکی ،ای زیباترین واژه در فرهنگ دوستی ومهر فقط می توانم از صمیم قلب و با قلم ناکوک خود بنویسم که دوستت دارم . دلت آسمان بود وچشمت خورشید و اندیشه ات ابری باران زا و زبانت نرم و لطیف و در عین حال شمشیری علیه دشمن و دمت گرم . بر همه می تابیدی و می باریدی مرحبا ، مرحبابه این افتخاری که به ایران وکهنوج دادی ،مرحبا به این اعتباری که به سرزمینت بخشیدی ، مرحبا به این پرچمی که آویختی تا آویزه ای باشد بر گوش دشمنان که چشم طمع بر ایران وایرانی ندوزند ، مرحبا به این سکه ای که ضرب مهر کردی تا نشانی باشد برای بیگانگان تا با نام ایرانی موی بر بدنشان سیخ شود ، مرحبا که توطئه دشمن را در دل دشمن برملا کردی و ورسوایشان نمودی ، مرحبا که ثابت نمودی «و مکروومکراللهوالله خیر والماکرین » . غیر از تو چه کسی می توانست در مقابل ظلم دشمن بعثی شعار کوبنده «مرگ بر صدام ضد اسلام »را بگوید ،کدامین نیرو مجذوبت کرده بود؟ کدامین باده مستت کرده بود ؟ این درس عشق را در کدامین مکتب خانه پاس کرده بودی ؟ به راستی که «از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر » به راستی که سلاح ایمان بر کف داشتی و کوله بار معرفت بر دوش که اینگونه فریاد مرگ بر دشمن برآوردی ، به راستی که «چشم ها را باید شست   جور دیگر باید دید » به راستی که این سخن شعار نبود که در گفتنش تردید داشته باشی ، این حرف ،حرف دلت بود ، این مرگ ،مرگ واقعی بود بر  دشمن...مرگ برآن سلاله ناپاک خون آشام ، مرگ بر اهریمن زشت روزگار ،مرگ بر آن قاتل تبهکار ،مرگ بر آن ظالم بیمار ،مرگ بر آن عامل انهدام راستی ودرستی ، مرگ بر آن صدام ضد اسلام ، مرگ بر ظلم این شمشیر ،مرگ بر حاکم رگبار این تیر ،مرگ بر دورویی وتزویر ، به راستی هم وطنان تکبیر ...

آری سردار شهید ودلاورکهنوج ،مدتی در دام اسارت بودی و بالاخره آن روزرسید که شهر کهنوج به انتظار آمدنت ایستاده بود . روزی که با همرزمانت زمزمه می کردی که «بوی جوی مولیان آید همی »، آری داشتی به بخارای دلت (کهنوج) باز می گشتی وهمه سرشار از شوق وصالت . آری ای اسطوره جنوب ، آمدی اما دیری نپایید که دوباره شهرکهنوج را غرق در ماتم کردی .چگونه ما را لایق ندانستی و هنوز از دیدنت سرشار نشده بودیم که رهایمان کردی ؟چگونه آن همه خاطرات جبهه و جنگ و آن همه افتخار را با خود در زیر خروار ها خاک ذخیره نمودی ؟چگونه دلت امد که با احساس دل تنگم بازی کنی و از اندوخته هایت محرومم گردانی ؟ بعد از رفتنت آرام وقرار از من رفت و فریاد سکوت در فضای شهر دلم پیچید .می دانم که در جوار حق آرمیده ای و امید چنان دارم که برایم دعا کنی . هر بار که یادت می افتم ناخود آگاه این جمله بر زبانم زمزمه می شود « مرگ بر صدام ضد اسلام ».

کدام ایل و تباری شهسواری                    به مکتب بی قراری شهسواری

اگر آهنگ عرفانی   شنیدی                    چو منصور سربداری شهسواری

برای عشق میهن هم چو آرش                  کمان وتیر باری شهسواری

اگر خونت به جوش آید زمانی                 بدان دشمن فراری شهسواری

به گرمی گرم چون شوبادکهنوج               تو بر ظالم لواری شهسواری

هزاران یار نیکو در برت بود                 خودت بیش از هزاری شهسواری

عجب اسطوره ای در سرزمینت               به تنها بی شماری شهسواری

«شهیدان زنده اند الله اکبر»                   تو این جا در کناری شهسواری

دل محبوب هم این گونه می گفت              به راستی  شهسواری شهسواری

زنده باد ایران

ناصر محبوب پور

اسفند 92

                                به نام خدا               سرباز خائن

اسمش یادم نمی آید اما بهتر است به او مرتضی بگویم. فکرش در جهات منفی بسیار فعال بود. پسرخاله اش سرباز مواد مخدر بود. یک شب که پسرخالۀ سربازش به عنوان مهمانی به خانه اش آمده بود ، اغفالش کرد.و نقشه ای برای سرقت تریاک از داخل مواد  مخدر را کشیدند. سرباز خائن به موقعیت اداره اشراف داشت . این بار با نقشۀ قبلی وارد شد و با برنامه ای که از قبل طراحی کرده بود، به همۀ کارکنان چای نوشانید و همه را در خواب راحت فرو برد، آن گاه از پله ها بالا رفت و دوربین پشت بام را به سوی آسمان چرخانید و بقیۀ دوربین ها که جلوی درب ورودی را نشان می دادند تغییر داد و سپس با همکاری مرتضی مقدار زیادی از مواد بسته بندی شده در انبار را داخل وانت ریختند و از آن جا دور شدند و سپس سرباز خائن برگشت و برای لو نرفتن در آسایشگاه سربازان خوابید تا کسی مشکوک نشود. -حالا دزد نگرفته پادشاه بود-ناگفته نماند یکی از متهمان بازداشتی را هم آزاد کردند. کسی نمی دانست چه اتفاقی افتاده است ، اداره بی دروپیکر شده بود، آن هم ادارۀ مبارزه با مواد مخدر. نگهبان و افسر نگهبان و...همه در حال استراحت بودند. سرباز خائن وقتی بیدار شد که بقیه هم بیدار شده بودند و کسالت داشتند، باحالتی به هم ریخته و خمارآلود متوجه شدند که اوضاع فرق کرده است. دوربین ها جایی را نشان نمی داد و انبار باز شده بود و بازداشتگاه خالی از نفر و هنوز هم تک وتوکی در خواب راحت. افسر نگهبان را به زور بیدار کردند و گفتند که تو باید جوابگو باشی . همه چیز اینجا در هم است و مقداری مواد در انبار مفقود شده است. چشم ها هنوز پف آلود بود و کسی خوب دنیای بیرون را حس نمی کرد. از بی حالی آن جا رنگ و بوی قیامت گرفته بود و خواب هوش را از آنان گرفته کسی نمی دانست چه اتفاقی افتاده است؟ فقط سرباز خائن از واقعیت آگاهی داشت و او هم خود را مانند دیگران نشان می داد. گویند: « گرخواهی نشوی رسوا هم رنگ جماعت باش ». او نیز هم چون جماعت خودش را به بی هوشی زده بود. اوضاع خراب شده بود و همه از این اتفاق می ترسیدند؛ چون به نوعی بایستی جوابگوی بودند مخصوصا افسر شب. گزارش واقعه را به اتفاق نوشتند و شرح خوابیدن خود را. مثل اصحاب کهف شده بودند ولی این جماعت فقط چند ساعت خواب بودند؛ اما این کجا و آن کجا؟ بالاخره فهمیدند کسی داروی خواب آور به آن ها خورانده است و با این کنجکاوی کارشناسان ماهر اطلاعاتی کشوری را برای ماجرای اتفاق افتاده دعوت به همکاری کردند و پس از باز  بینی بسیار دوربین های درون ساختمان، متوجه شدند که همۀ سربازان و کارکنان از فنجان چای آلوده به داروی خواب آور نوشیده بودند جز سرباز خائن با این حساب پی به حقیقت بردند وسرباز خائن را دستگیر کرده و پس از شکنجه و بازجویی  متهم اصلی را که مرتضی بود، دستگیر کرده و او را به زندان افکندند و چون سابقه دار بود با حکم اعدام بدرقه شد.

یا هو      در سوگ یاسر شکوهی            انا لله وانا الیه الراجعون

«روز ها فکر من این است وهمه شب سخنم                              که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود                                            به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

مرغ باغ ملکوتم نی ام از عالم خاک                                        چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

من به خود نامدم این جا که به خود باز روم                                آن که آورد مرا باز برد در وطنم»

این جا کسی سخن نمی گوید و خانه ام سوت وکور است ،هوای ابری دلم گواه است ،من مانده ام مهجور از این گردش روزگار جافی . هنگامه ای شده است ! اینجا واویلاست ! دشت ، دشت کربلاست ، نه ! قیامت شده است، نمی دانم ! نمی دانم چه شده است ؟ فکرم و ذکرم کار نمی کند ! نمی دانم چه کنم و چه بگویم ؟ پناه بر خدا ! پناه می برم به تو ای پروردگار جهان ! پناه بر تو ای گردانندۀ هستی ! سخنم گنگ است و زبانم قاصر و قلمم ناتوان و دلم تنگ . دلم تنگ از گردش روزگار. چگونه این روزگار هر چه خواهد می کند و چگونه دلش می آید با گردش ناجوان مردانه اش ، جوان مردی مهربان از ما بگیرد ؟ پس چرا قلمم نمی چرخد تا به روزگار آن چه خواهد بگوید ؟ چگونه افتادن سرو تناور را باور کنم ؟ چگونه توانستم قد رعنایت را در زیر خروارها خاک قرار دهم ؟ چگونه جای خالی ات را در کنارم پرکنم ؟ چگونه می توانم باور کنم که دیگر در کلاس نیستی و صندلی خالی ات را شاخه گلی پر کرده است ؟ یاسر جان ! جواب این سوالاتم را چه کسی باید بدهد؟ آه ! خدای من ، به معلمت چه بگویم ؟ دلم تنگ است و نمی توانم بگویم که برای همیشه غیبت کرده ای . کلاس هم سوت وکور است . نه من توان خواندن دارم و نه معلم یارای گفتن . یاسر جان ، وقت رفتنت نبود ، همه به انتظار نتیجه دادن نخبگی ات بودیم ، همه به انتظار حجلۀ دامادی ات بودیم ، همیشه از برنامه های آینده ات برایم می گفتی . چی شد آن همه قول و قراری که با هم داشتیم ؟ چرا تنهایم گذاشتی؟ تو که رفتی من هم با دلی تنگ در گوشه ای از مدرسه کز کرده ام و نمی توانم ادامه بدهم...با عشق تو چه کنم ؟ ای آفتاب روشنی بخش چشمانم ، دیگر چشمانم کم سو شده است . غم فراقت آتشی بر جانم افکنده که تا قیام قیامت خاموش نخواهد شد. با عشق تو چه کنم ؟ چه کنم که دیگر ساز زندگی ام ناکوک شده است و حنجره ام خفقان گرفته . آه ! دوست عزیزم، چگونه بگویم که دیگر توان دیدنت را ندارم ؟ آه! شاگرد مهربانم چگونه حجب و حیا و تبسم شیرینت را در کلاس فراموش کنم ؟ آه ! همکلاسی عزیزم ، چگونه آن همه استعداد و ادب و فروتنی را از یاد ببرم ؟ ما به وجود تو افتخار می کردیم و تو را چون معلم دلسوزی یاور خود می دانستیم . آه! برادر مهربانم ، با عشق تو چه کنم ؟ آه! فرزند عزیزم ، با عشق تو چه کنم ؟

«ای ساربان آهسته ران کارام جانم می رود                   وان دل که با خود داشتم با دلستانم می رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن                 من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود

من مانده ام مهجور از او دیوانه و رنجور از او              گویی که نیشی دور از او در استخوانم می رود»

یاسر جان ، با عشق تو چه کنم ؟ ای جوان ساعی و بی ادعا ، ای جوان مستعد و مودب ای دوست ، ای صمیمی ، نمازت همیشه به وقت بود و دلت به عبودیت متصل. اکنون می دانم که چه نعمت گران بهایی را از دست داده ام ولی افسوس دستم از چاره کوتاه است وتنها کور سوی امیدم خواب است، به این امید آرزوی خواب دارم که شاید در خواب ببینمت و دلم آرام گیرد . اکنون می دانم که چه  سرمایه علمی و اخلاقی را در این دیار از دست داده ام ، اکنون می دانم که کهنوج در چه غم بزرگی فرو رفته است ، دیگر حتی نخل ها هم با من سخن نمی گویند و شوباد هم نمی وزد ،اکنون سرزمینت در سیاهی غم و اندوه فرو رفته و همه جا را فریاد سکوت فرا گرفته است . با عشق تو چه کنم؟ ای یاسر من ، لحظه ای سر از دامن خاک بردار و مرا درک کن ، هر چند که می دانم اکنون در آسمان ها وکهکشان های خدا دور می زنی و از زمینی ها دیگر سراغی نمی گیری ، پس بدان که بازماندگانت را در چه آتشی می سوزانی ، آتشی که از درون ریشۀ جان را رنجور می نماید ، آتشی که هیچ کس را یارای ایستادگی نیست ، آتشی که تا دنیا هست نالانم می کند و آن آتش فراق توست . ای یاسر من ،ای یاسر من، بگو با عشق تو چه کنم ؟ روحت شاد . الهی ، جاودانه در جوار ملکوتی حق هم نشین بزرگان و مردان خدا گردی . من مانده ام با عشق تو چه کنم ؟ من مانده ام چگونه به خانه ات بیایم و سراغ تو را بگیرم ؟ من مانده ام خانواده ات را به چه زبانی آرام گردانم ؟ من مانده ام با عشق تو چه کنم ؟ یاسر من ، یاسر من ، یاسر من .............

تا کجا ناله کنم سرو چمن یاسر من                         آسمان ناله کند دشت و دمن یاسر من

با صد اندوه بگویم که جوانم بشد از دست                      من رضا نیستم از این حرف و سخن یاسر من

گفته بودی که بسازی وطنت را به بصر                        اجلت کرد جدایت ز وطن یاسر من

بوی عشقت همه جا در دل من می پیچد                             بو ندارد همه صحرای ختن یاسر من

آن همه مستعدی را که زما خاک ربود                          حیف از آن ماهری و دانش وفن یاسر من

آخه از روز ازل تا به ابد می گریم                              تا که باور بکنی عشق حسن یاسر من

قدّ رعنای تو را گوهر دردانه پسر                             که تواند که بپیچد به کفن یاسر من

جانم از سر بگذشته به هوای دل تو                             جانت ای جان جدا شد زبدن یاسر من

                                           یار محبوب برایش صلواتی بفرست

                                         دل من وا دل من وا دل من یاسر من

                                                               ناصر محبوب پور -اسفند92

      کهنوج و شهید شهسواری                                   به نام او که جاوید است

آمدنم به کهنوج اتفاقی نبود و خواست خدا هم بود، بایستی از مردم چیزهایی آموخت، صبر، مردانگی، غیرت، ازخودگذشتگی و خیلی چیزهای دیگر. سه سال ساکن این شهرم و خیلی یاد گرفتم. اولی که وارد شهر می شوی مجسمه اش را که می بینی یادت می آید جملۀ معروف « مرگ بر صدام ضدّ اسلام » . خداییش اوایل فقط تصورش در ذهنم بود اما وقتی اندیشیدم فهمیدم کهنوج عجب اسطورۀ نابی دارد، حالا افسوس می خورم کاش از نزدیک دیده بودمش. در طول تاریخ این افراد کم یافت می شوند. حسین بن منصور حلاج هم گفت: « اناالحق » به دار آویخته شد. گفتنش به زبان آسان استاما جگر شیر می خواهد، جگر شیر که نه عشق می خواهد. فقط عشق است که انسان را نسبت به ظلم و ظالم جسور می کند. اگر لولۀ اسلحه را به طرف من دراز کنی حتی به شوخی نفسم بند می آید و از گفتن نامم عاجز می شوم. حالا تصور کن در دل دشمن بر علیه اش شعار دادن. دمت گرم سردار شهید شهسواری ، کارت شگفت بود، « از عجایب غرایب که خاص او را بود ». گاهی در وجنات  فرزندش که می نگرم لطافتش را تصوّر می کنم. این که می گویم بدون چاپلوسی و اغراق است. به خدا کاری دست کسی ندارم خودش هم می داند و بارها هم گفته ام که سرور من خداوند است ولی ناگفته نماند « نمک در زخم من شیرین تر از خواب سحر گردد / جگرها خون شود تا یک پسر مثل پدر گردد » هر کسی در این جامعه هر کاری که انجام می دهد بماند اما از حق نگذریم بایستی قدردانی شود . خودش می گوید: بعضی چه از حسادت و چه از ناجنسی به کنایه سخن می گویند که این دستگاه و تشکیلات و... از سهمیه است اما من و خانواده حاضریم تمام دارایی خود را می دادیم اما پدرم در کنارمان بود، راست می گوید غم از دادن عزیز بسیار دردناک است و هیچ چیز جای آن را پر نمی کند ، کسی چه می داند؟ « قدر عافیت آن داند که به مصیبتی گرفتار آید » خداوند دهان طاعنان بدوزد.

عجب نزهت سرایی شهر کهنوج                   دمادم  با صفایی  شهر  کهنوج

بنازم  مردم خون  گرم  و نازت                   به دین مصطفایی شهر کهنوج

به سرداران و میران و دلیران                     همیشه با وفایی شهر کهنوج

بدانستم که در ماه محرّم                            شبیه کربلایی شهر کهنوج

ز امثال شهید شهسواری                           بدان، الگوی مایی شهر کهنوج

برای زخم چشمان حسودت                       به حق دور از بلایی شهر کهنوج

اگر داری جوانان برومند                         یقین شیر خدایی شهر کهنوج

مثال سازه های آفرینش                           تو هم آجر نمایی شهر کهنوج

گذر کردم به درگاهت موقت                     که تو آن جا نیایی شهر کهنوج

ولی ساده دل و آزاد مردی                      پر از صلح و صفایی شهر کهنوج

اگر حرفی بود احساس محبوب                 بدون حرف طلایی شهر کهنوج                

                                                                                                                 ناصر محبوب پور

                                                                                                                     بهمن ماه 

       به نام خدا            

بار دیگر   نام   یار   یاری    کند                بخت و اقبال  ناله  و زاری  کند

آسمان غرید  و  بارید  اشک   ناز                لرزش آمد بر زمین و گشت  باز

صبح جمعه  پنجم   دی  ماه   بود                 شهر بم پس  لرزه  را  آگاه  بود           

هر کسی  در  جایگاه  آرمیده  بود                مردمان را خواب راحت دیده بود

لرزه ها هریک  پس  دیگر  گرفت                شهر را  آرامشی  از  سر  گرفت

ناگهان  چون  اژدها باز کرد دهان                تا  ببلعد  پاره ای   از   مردمان

شهر بم با  ارگ  بم   ویرانه   شد                آه  از  دل ها  بر  آمد  ناله   شد

مونت بد بخت  حیران  شد   برفت                طفل کوچک زخم برجان شدبرفت

مادری  در  خاک  لالا  کرده  بود                بچه  اکنون  فکر  بابا  کرده بود

چون قیامت ترس ولرزان گشت بم                 ناله  و  فریاد  و افغان  گشت بم

آه   فرزندی    که   بابایش   نبود                 گونه اش  بر  اشک  کاکایش نبود

سقف خانه صاف  گشته  بر زمین                کس  ندانست  روزگار کرده کمین

من در آن لحظه که دیدم  خاک را                برگرفتم   آه   و  سینه   چاک  را

دوستان این گونه وصفش مشکل است           چون تلی از خاک ومشتی کاه گل است

قامت دنیا خمیده گشته است                       پیر و برنا آرمیده گشته است

آسمان تا آسمان نالان شده                        غم زده هم درد بد حالان شده

«ای دریغا ای دریغا ای دریغ»                   آفتاب شهر گردید پشت میغ

ای خدا اجر محمد را بده                          تا تواند باز برگردد به ده

او دوازده داغ یک جا دیده است                  جان نزدیکان خود بر چیده است

ای محمد هر کسی آید، شود                       راه رفتن، هر کسی باید رود

این مشیّت خواست ایزد بوده است                خواست ایزد یک تا صد بوده است

راه ایزد راه یزدان می رود                       آتش عشق بر دل و جان می رود

ای محمد صبر باید پیشه کرد                      لحظه ای بر کاراو اندیشه کرد

گاه تابانید جهانی را به هم                         گاه خوابانید این بیدار بم

گاه اندوه آورد بسیار وکم                          گاه بم را می کند امواج غم

صبر کن همکار خوبم چاره چیست؟              چاره ای جز شکر حق مقبول نیست

وان حسن هم قوم دیگر داده است                  قوم نزدیک وسراسر داده است

مر مرا دوستان خوبم تسلیت                       اوج این فاجعه ایزد را نیت

بندگان خوب ،در درد و غم اند                    چون شکیباتر ز فرد عالم اند

دوستان شرح پریشانی کنید                          درد ایوب قـِله خانی کنید

او برادر زیر آوار دیده است                        قلب هر جنبنده ای لرزیده است

گر سخن سنگ است ودل سنگی وش است         آن یکی سوزناک واین هم آتش است

باید ایوب صبر ایوبی کند                           یا تسلایی به این خوبی کند

دوست فرخ نیک و فرخ دوست بود                از مصیبت هاله ای در پوست بود

ازغم و رنجش حمید رنجور بود                   هم چو دیجوردر میان نور بود

لطف ایزد شامل حالش بود                         چون تسلایی بر احوالش بود

حال که آفتاب دلم تاریک شد                       شهر را چون بستری باریک شد

در دلم احساس بدر آبادی است                     بی رفیقان کی کجا آبادی است؟

کو سعید و کو حمید وکو نوید؟                    هان! ای مردم ز دنیا دور شوید

وای همکارم سعید افشاری است                   چهره اش در خاطرم  چون پاری است

وصف آن در گفت وراندن کی شود               روزگارش را نشاندن کی شود

چرخه ای از امتحان دوست بود                   نام ایرانی ز نام اوست بود

باسفیر عشق هماهنگی کنید                        آسمان عشق را رنگی کنید

معجزه، لطف الهی را ببین                         دوستی ها می نشاند بر جبین

بچه ی طفلی که در تقدیر روز                   چند روزی خواب و بیدار هست هنوز

پیرزن  صد ساله را نه روزداشت                بعد از آن سرزنده و پیروز داشت

ای خدا بار دگر یاری نما                         دولت عشق و کرم جاری نما

ای خدا بر رفتگان رحمت فرست                 حاضران را صبر و هم دولت فرست

                                    هست محبوب همچنان یار شما

                                    مونس وهم درد وغم خوار شما

                                                                                ناصرمحبوب پور

                                                                                   دی ماه 82

         به نام جان جانان که این دل را به من دادبرای ورزیدن عشق

آن روزخوب اذیت شده بودم، یعنی بچه ها اذیتم کرده بودند، اما کیفور بودم از درس ادبیات وعشق. می خواستم زنگ آخر را کار نکنم اما دلم نیامد شتاب رفتن به خانه را داشتم. آخه! عصر چهارشنبه بود و بایستی چهار یا پنج ساعت را در راه می بودم تابه خانه می رسیدم. هر چند به شب می خوردم اما باید به جلسهً بچه های آنجا هم می رسیدم. به هر طریق ساعت آخر را تمام کردم و نیمی از وقتش را کم کردم.خدایا همان امتحانی که دوست دارم و دلم را تکان می دهد، سر راه من قرار می دهی و برایم لطف تو جالب است و با دیدن بچه های تو یاد بچگی های خودم می افتم. گفتم که عصر چهارشنبه بود و خودم را به ایستگاه جیرفت واقع در میدان شهید شهسواری رساندم. دو دستگاه از اتومبیل های زرد کرایه تکمیل وآماده حرکت بودند، رانندهً سومین اتومبیل گفت: نفر اول هستی صبر کن تا سه نفر دیگر بیایند به اتفاق خواهیم رفت. من که عجله داشتم، گفتم: آن طرف میدان منتظر ماشین های شخصی می مانم،اگر کامل شد با شما می آیم. راننده که از این حرکت من خرسند نبود، زیر لب غرولندی کرد وگفت: باید نام نویسی شوید، اما من بی توجه به آن سوی میدان رفتم. لحظاتی ایستاده وخاک ماشین ها را تحمل کرده و هر کدام را از زیر نظر می گذراندم تا شاید فرجی حاصل شود و کسی به مقصد جیرفت سوارم کند. حالا دیگر خسته شده بودم و شروع کردم به خواندن آیت الکرسی. در حال زمزمهً آیات بودم که پسرکی دبستانی با دمپایی کهنه و پاره و لباس فرم مدرسه و کیف بردوش به من نزدیک شد و پرسید: آقا تلفن دارید؟ لحن گفتارش دلم را سوزاند، پسرک کوچولوی کلاس پنجمی با چهره ای خاکی ومظلوم. «چو بینی یتیمی سر افکنده پیش / مده بوسه بر روی فرزند خویش ». از چهره اش معلوم بود که از چیزی ناراحت است غبار غم واندوه پیشانی اش رامی فشرد و کلمات را خوب ادا نمی کرد. پرسیدم: برای چه تلفن می خواهی؟ در حالی که شماره برادرش بر روی کاغذ کهنه و پلاسیده ای نوشته شده بود، به من داد وبا صدایی لرزان و ملتمسانه و با کش وقوس بسیار گفت: شمارهً برادرم است، باید خبرش کنم تا دنبالم بیاید. اولش فکر کردم از خانه تا اینجا فاصله ای نیست و باید در شهر باشد که برادرش را فرا می خواند. خیلی کوچک تر از آن بود، که بخواهد از شهر بیرون رود آن هم تنها، اما وقتی صدای همراه با بغض او را شنیدم که خطاب به برادرش با همان لهجهً شیرین کودکانه اش می گفت: «پنج هزار تومان از ننه بگیر بیا دو راهی دنبالم، من پول ندارم» وبلا فاصله تلفن را به من داد. فهمیدم که از شهر خارج می شود. من هم با همان لحن کودکانه وبا تلطف پرسیدم: کدام دوراهی؟ آخه: «چون سرو کار تو با کودک فتاد / پس زبا ن کودکی باید گشاد». گفت: دوراهی جهادآباد و مردهک. گفتم آخی! کمی بهش نزدیک شدم ودستی به سرش کشیدم. حالا داشتم از احساسات سرشار می شدم و از ترحم کیفور. چون یاد فقر وبچگی خودم می افتادم. پرسیدم: چرا این جا مدرسه ای؟ گفت: پدرم کوچیده و قشلاق بوده و من اینجا منزل دایی ام به سر می برم. پرسیدم: چرا تنها؟ گفت: دایی ام در محل کارش حضور دارد. پرسیدم: شاید زن و بچه های دایی ات رفتار خوبی نداشته اند، که تنها عازم سفر شده ای؟ گفت نه مدتی است که مادرم را ندیده ام و دلتنگ شده ام. از این سخن من هم دلم تنگ شد و دلتنگ مادرم شدم اما غرق این پسر شیرین و تنها بودم و خوب در پرسش و پاسخش حس کنجکاوی و دلسوزی ام گل کرده بود، که دیدم کم کم از من فاصله می گیرد و به سمت ماشین های کرایه ای می رود و این که به حال خودش رهایش کنم دلم راضی نمی شد. گفتم: حالا کجا؟ گفت: به راننده ها بگویم کمکم کنند. گفتم: همین جا کنار من بمان خودم کمکت می کنم. با دلی روشن و امیدوار به من نزدیک شد، و من چون برادر کوچکم که سال ها پیش، دبستانی و شیرین بود، و بسیار دوستش می داشتم، با حرکت دست و صمیمیّت در آغوشش کشیدم و هنوز مهرم تمام نشده بود، که اتومبیل سفید رنگ دِدِلنگی کنار پایم ترمز زد، و هر دو سوار شدیم و تا دوراهی جها دآباد و مردهک سوال وجوابش کردم و عشق ورزیدم. چیزی نمانده بود که گونه ام خیس شود. من هم که مثل بعضی خاله خانم ها زود احساساتی می شدم و آمادهً مشک پر آب چشمم بودم که سرازیرش کنم. کمی صورتم را برگرداندم و به حرکت خط سفید جاده نگاه کردم و شروع به ورانداز کردن جاده و ماشین ها. سپس شماره تلفن خودم را در کنار تلفن برادرش نوشتم و گفتم: هر موقع خواستی به خانواده سر بزنی، به خودم تلفن کن. اگر قصد سفر داشتم، به اتفاق خواهیم رفت. بسیار خوشحال شده بود، از این که با یک معلم ادبیات مقطع متوسطه و دانشگاه دوست شده بود و من هم، چون دوست کوچولویی پیدا کرده بودم و حالا همسفری با نمک هم داشتم، خوشحال بودم. طولی نکشید که به دو راهی رسیدیم اما خبری از برادرش نبود. از ماشین که پیاده شد قبل از این که بخواهد به راننده چیزی بگوید، گفتم: گوشه ای منتظر بمان! من حساب می کنم. و به راننده اشاره کردم که حرکت کند و من هم با دوست کوچولوی مهربانم خداحافظی کردم. ساعاتی از این سفر شیرین و احساسی نگذشته بود که من هم به خانه رسیدم و ماجرا را برای مادرم شرح دادم.